Şems sûresinin meali, Arapça ve Türkçe okunuşu
Kadir sûresinden sonra Mekke'de inmiştir, 15 (onbeş) âyettir. Adını, sûrenin ilk kelimesi olan ve güneş anlamına gelen şemsten alır. Bu sûrede insanın yaratılışında var olan iki özellik ele alınır: İyilik ve kötülük. İnsanın yaratılışında, iyi olmak da kötü olmak da kabiliyet olarak vardır.
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾
1.Veş şemsi ve duhâhâ.
Güneşe ve onun duha vaktine (ışığının yayılıp parladığı zamana) andolsun.
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾
2.Vel kameri izâ telâhâ.
Ve onu takip ettiği zaman aya.
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿٣﴾
3.Ven nehâri izâ cellâhâ.
Ve onu (güneşi) izhar ettiği zaman gündüze.
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿٤﴾
4.Vel leyli izâ yagşâhâ.
Onu (güneşi) sardığı (örtüp ışınlarını giderdiği) zaman geceye.
وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾
5.Ves semâi ve mâ benâhâ.
Ve semaya ve onu bina edene.
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾
6.Vel ardı ve mâ tahâhâ.
Ve arza ve onu yayıp döşeyerek yaşanır hale getirene.
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾
7.Ve nefsin ve mâ sevvâhâ.
Nefse ve onu (7 kademede ahsene dönüşecek şekilde) sevva edene (dizayn edene) (andolsun).
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿٨﴾
8.Fe elhemehâ fucûrahâ ve takvâhâ.
Sonra ona (nefse) fücurunu ve takvasını ilham etti.
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿٩﴾
9.Kad efleha men zekkâhâ.
Kim onu (nefsini) tezkiye etmişse felâha (kurtuluşa) ermiştir.
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿١٠﴾
10.Ve kad hâbe men dessâhâ.
Ve kim, onun (nefsinin) kusurlarını örtmeye çalıştıysa (nefsini tezkiye etmemiş ise) hüsrana uğramıştır.
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾
11.Kezzebet semûdu bi tagvâhâ.
Semud (kavmi), kendi azgınlığı sebebiyle (Allah’ın Resûl’ünü) yalanladı.
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿١٢﴾
12.İzinbease eşkâhâ.
Onun (o beldenin) en şâkîsi (deveyi kesmek için) ortaya atılınca.
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿١٣﴾
13.Fe kâle lehum resûlullâhi nâkatallâhi ve sukyâhâ.
O zaman Allah’ın Resûl’ü onlara: “O, Allah’ın Devesi’dir ve onu sulayınız (onun su içme sırasına riayet ediniz).” dedi.
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾
14.Fe kezzebûhu fe akarûhâ fe demdeme aleyhim rabbuhum bi zenbihim fe sevvâhâ.
Fakat onu tekzip ettiler (yalanladılar). Sonra onu (deveyi) kestiler. Günahları sebebiyle, Rab’leri onların üzerini azapla kapladı. Sonra da onu (o beldeyi) dümdüz yaptı (yerlebir etti).
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾
15.Ve lâ yehâfu ukbâhâ.
Ve (Allah) onun (o beldenin ve halkının) ukbasından (akıbetinden) (helâk oluşlarından) korkacak değildir.
Kadir sûresinden sonra Mekke'de inmiştir, 15 (onbeş) âyettir. Adını, sûrenin ilk kelimesi olan ve güneş anlamına gelen şemsten alır. Bu sûrede insanın yaratılışında var olan iki özellik ele alınır: İyilik ve kötülük. İnsanın yaratılışında, iyi olmak da kötü olmak da kabiliyet olarak vardır.
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾
1.Veş şemsi ve duhâhâ.
Güneşe ve onun duha vaktine (ışığının yayılıp parladığı zamana) andolsun.
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾
2.Vel kameri izâ telâhâ.
Ve onu takip ettiği zaman aya.
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿٣﴾
3.Ven nehâri izâ cellâhâ.
Ve onu (güneşi) izhar ettiği zaman gündüze.
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿٤﴾
4.Vel leyli izâ yagşâhâ.
Onu (güneşi) sardığı (örtüp ışınlarını giderdiği) zaman geceye.
وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾
5.Ves semâi ve mâ benâhâ.
Ve semaya ve onu bina edene.
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾
6.Vel ardı ve mâ tahâhâ.
Ve arza ve onu yayıp döşeyerek yaşanır hale getirene.
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾
7.Ve nefsin ve mâ sevvâhâ.
Nefse ve onu (7 kademede ahsene dönüşecek şekilde) sevva edene (dizayn edene) (andolsun).
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿٨﴾
8.Fe elhemehâ fucûrahâ ve takvâhâ.
Sonra ona (nefse) fücurunu ve takvasını ilham etti.
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿٩﴾
9.Kad efleha men zekkâhâ.
Kim onu (nefsini) tezkiye etmişse felâha (kurtuluşa) ermiştir.
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿١٠﴾
10.Ve kad hâbe men dessâhâ.
Ve kim, onun (nefsinin) kusurlarını örtmeye çalıştıysa (nefsini tezkiye etmemiş ise) hüsrana uğramıştır.
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾
11.Kezzebet semûdu bi tagvâhâ.
Semud (kavmi), kendi azgınlığı sebebiyle (Allah’ın Resûl’ünü) yalanladı.
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿١٢﴾
12.İzinbease eşkâhâ.
Onun (o beldenin) en şâkîsi (deveyi kesmek için) ortaya atılınca.
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿١٣﴾
13.Fe kâle lehum resûlullâhi nâkatallâhi ve sukyâhâ.
O zaman Allah’ın Resûl’ü onlara: “O, Allah’ın Devesi’dir ve onu sulayınız (onun su içme sırasına riayet ediniz).” dedi.
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾
14.Fe kezzebûhu fe akarûhâ fe demdeme aleyhim rabbuhum bi zenbihim fe sevvâhâ.
Fakat onu tekzip ettiler (yalanladılar). Sonra onu (deveyi) kestiler. Günahları sebebiyle, Rab’leri onların üzerini azapla kapladı. Sonra da onu (o beldeyi) dümdüz yaptı (yerlebir etti).
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾
15.Ve lâ yehâfu ukbâhâ.
Ve (Allah) onun (o beldenin ve halkının) ukbasından (akıbetinden) (helâk oluşlarından) korkacak değildir.